اسید آسکوربیک (ویتامین ث) چیست؟

دیدنی می باشد بدانید در سال ۲۰۱۷ چین ۹۵ % اسید اسکوربیک عالم را ایجاد کرده هست و از همین شیوه ۸۸۰ میلیون دلار درآمد چگالی اسید اسکوربیک کسب کرده است! همین پروسه برای اولی بار در سال ۱۹۶۰ در چین اختراع شد. همین روش دارای به کارگیری از دو مراحل میکروبی و شیمیایی، اسید را از گلوکز دسته D ایجاد می کند. تخمیر یک مراحل متابولیک می باشد که یک سری تغییرات شیمیایی در لایههای آلی را حساس آنزیمها به وجود می آورد. ویتامینی که اکثر زمان ها در هنگام بیماری به فکر جبران نبود آن می افتیم. ویتامین ث که به اسید آسکوربیک و آسکوربات هم دارای اسمو رسم است، ویتامینی است که در غذاهای گوناگون یافت می گردد و به تیتر مکمل غذایی به فروش میرسد. اسید اسکوربیک در گیاهان و مواد غذایی از جمله مرکبات، گوجه فرنگی و سبزیجات سبز یافت می شود. عمل آنزیم کاتالاز در گیاهانی که ذیل وضعیت تنش خشکی قرار گرفته بودند نسبت به گیاه شاهد یا کمتر یافت و یا اثبات باقی ماند (شکلهای 6 و 7). تیمار حساس سالیسیلیک اسید، آسکوربیک اسید و ترکیب توأم این 2 ماده سبب ساز کاهش عمل آنزیم کاتالاز در بافت برگی نسبت به گیاهان واکنش اسید آسکوربیک کلیدی ید شاهد شده است. اسید اسکوربیک در طیف وسیعی از کاربردهای صنعتی و تولیدی استفاده می شود؛ از پاراگراف از این کاربردها می قدرت به به کارگیری از همین اسید به تیتر یک ماده در هم اکنون گسترش و حفظ کننده در تولید عکس و در تصفیه آب اشاره کرد. به کارگیری از اسید اسکوربیک به عنوان ماده حفظ کننده فرآیند اکسیداسیون را به تأخیر می اندازد و گوشت را جدید و جالب می نماید و برای مصرف کنندگان دلپذيرتر است. در سال 2008 ، محققان در کالج مون پلیه کشف کردند که در انسان و بقیه نخستیان ، گلبولهای قرمز‌رنگ سازوکاری را به جهت به کار گیری موثرتر از اسید آسکوربیک موجود در بدن کلیدی بازیافت اسید اکسید شده l- dehidroascorbic (DHA) به اسید اسکوربیک برای استفاده مجدد به وسیله بدن. استفاده می شود. در واقعیت همین ماده اکسیژن داخل گوشه و کنار ماده غذایی را جذب کرده و خود اکسید می شود. طبق تحقیقات انجام شده احتمال جذب ویتامین های ساخت شده صنعتی نسبت به ویتامین های موجود در مواد غذایی ذیل خیس می باشد. اسید اسوربیک نصفه قدمت کوتاه تری داراست و حدود دو ساعت در بدن به شکل فعال و موثر خویش باقی می ماند، در حالی که ویتامین سی که از شیوه مواد غذایی دریافت می نماییم مدت طولانی تری در بدن می ماند. ولی عامل ها محیطی مثل دما، pH، اکسیژن، وجود یون های فلزی، اشعه X و اشعه UV به شدت روی پایداری همین ماده تأثیر می گذارند.