یک ماه پس از انفجار عظیم بندر، 'بیروت به ما نیاز دارد'

یک ماه پس از انفجار یادبود، لبنان هنوز در شوک است: ۱۹۱ کشته، بیش از ۶۵۰۰ نفر صدمه دیده و شهری از هم پاشیده است. زخم ها هنوز بهبود نیافته اند و جویندگان هنوز خرابه ها را جستجو می کنند تا آخرین کسانی که از دست رفته اند را بازیابی کنند. امید روز به روز محو می شود، اما ضربه به اندازه همیشه زنده است، به خصوص در میان کودکان.

فرزندان بیروت صداها را شنیدند، زمین لرزه را احساس کردند و شاهد بازپخش های ویدئویی ابر دود قوی بر روی یک حلقه بودند. آن ها دیدند که عزیزان خودشان صدمه دیده یا دچار جراحات شده اند. گروه های محلی امروز می گويند اولويت فراهم کردن حمايت روانی از جوان ترين و آسيب پذيرترين بیروت است.

وی می گوید: «یک اورژانس روانی برای مدیریت وجود دارد. این ضربه بسیار زیاد است و کودکان از جمله آسیب دیده ترین ها هستند.» ماریان سماها، مدیر برنامه خاورمیانه پلان اینترنشنال به فرانسه ۲۴ گفت.

پسرم از رويا ميترسه

جیمز ۵ ساله وقتی انفجار رخ داد بی کلام مبهوت شد. نه قطره اشک، نه صدا. برادر بزرگش جوزف ۸ ساله شروع به جیغ زدن کرد. جوزف بعد از انفجار از غذا خوردن دست ات را گرفت و نمی خوابد. مادرش یاسمینا فرح به فرانسه ۲۴ گفت: «از رویا می ترسد». وکیل و نویسنده بیروت می گوید: «دوست ۹ ساله اش یاسمینا دیگر خانه اش را ترک نمی کند.» "اون نميخواد مادرش رو ترک کنه، ميترسه که بميره"

فرح ادامه داد: کودکان می خواهند از ما محافظت کنند و ما پدر و مادر تلاش می کنیم تا مقداری عادی بودن را دوباره به زندگی روزمره خود اما بدون مدیریت برای این کار برگردیم. خود این جوان ۴۱ ساله در زمان جنگ بزرگ شد. "من با بمب ها، پناهگاه ها، ناامنی ها زندگی می کردم. بعد از سال ۱۹۹۰ زندگی خوبی داشتم و ضربه روحی را دفن کردم. فکر نميکردم بچه هام اينو تجربه کنن این انفجار بی گناهی آن ها را ترور کرد.»

در جریان تحقیقی به رهبری یونیسف در اواسط ماه اوت، نیمی از کسانی که مورد بررسی قرار گرفتند نشان دادند که فرزندانشان تغییرات رفتاری یا نشانه هایی از تروما یا استرس شدید را در پی انفجارها به نمایش گذاشته اند. یونیسف توضیح داد: «این رفتارها و علائم می تواند شامل اضطراب جدی، سکوت یا کناره گیری، کابوس ها و اختلالات خواب و رفتار پرخاشگرانه باشد.»

سماها به فرانسه ۲۴ گفت: «کودکان تمام یاتاقان های خود را از دست داده اند.» به گزارش یونیسف، حدود ۱۰۰ هزار نفر از آن ها مستقیماً تحت تأثیر این انفجار قرار گرفتند و بیش از ۸۰ هزار کودک از خانه های خود مجبور شدند که در اثر این فاجعه آواره شدند. بسیاری از خانواده هایشان از هم جدا شدند و امروز هنوز از هم جدا زندگی می کنند. که آسیب پذیری آنها را افزایش می دهد، به خصوص برای دختران جوان.

نابرابری جنسیتی را می توان تشدید کرد

سماها ادامه داد: «دختران آواره اکنون در محل اقامت مشترک یا در ساختمان هایی زندگی می کنند که به سختی امن هستند، بدون پنجره، بدون قفل روی درهای خود، بدون برق در شب.»

محروم از مدرسه در بسیاری از موارد –178 مدارس با حضور 85,000 کودک هنوز هم آسیب دیده – و با خانواده های مواجه با محرومیت قابل توجهی, دختران نیز در معرض خطر افزایش بهره برداری اقتصادی. این کارگر بشردوستانه می گوید: «نابرابری های جنسیتی در معرض خطر رشد قرار دارد که دختران به ویژه مستعد بهره برداری در کار داخلی از زمان تخریب بسیاری از رستوران ها، مغازه ها و دفاتر هستند.»

[محتوای جاسازی شده]

خدمات بهداشتی و درمانی متراکم در عین حال دسترسی به خدمات بهداشتی جنسی و باروری برای زنان و دختران را نیز پیچیده می کند. در این انفجار دست کم شش بیمارستان و ۲۰ کلینیک آسیب دیدند و آن ها را تا حدودی یا کاملاً بی عمل کردند که وضعیت نگران کننده ای برای زنان باردار بود.

طرح بین المللی و بسیاری از سازمان های غیردولتی دیگر و همچنین داوطلبان شده اند تجمع برای پاسخگویی به نیازهای فوری بر روی زمین. افزایش عظیمی از همبستگی از همان ابتدا در خیابان های بیروت مشهود بود. "ما اقدام می کنیم. این چیزی است که به ما اجازه می دهد به زندگی خود ادامه دهیم.» سماها که بومی بیروت است. او می گوید: «اما وقت آن رسیده است که به آنچه بعد از آن می آید فکر کنیم، بازسازی، بهبودی، ثبات کشور را پیش بینی کنیم.»

وی تصریح کرد: برای این کار باید با فرزندانمان رفتار کنیم و آموزش دهیم. آنها آینده ما هستند.» او توضیح داد. بین بحران اقتصادی که شاهد زندگی ۴۰ درصدی لبنانی ها در زیر خط فقر و تخریب مدارس بود، بسیاری از کودکان در معرض خطر بازگشت نگشتن به مدرسه قرار دارند. برای کسانی که دوباره قادر خواهند بود مطالعات خود را بر عهده بدارند، هزینه خرید کتاب ها و لوازم مورد نیاز برای یک کودک واحد هم اکنون ارزش معادل حقوق دو ماه برای متوسط لبنانی ها را دارد.

به این ترتیب بسیاری تصمیم به خروج گرفته اند. «بهترین دوستم به دبی رفته است. او فکر می کند دیگر آینده ای در اینجا برای فرزندانش وجود ندارد.» با این حال، با اینکه تابعیت دوگانه فرانسه و لبنان را دارد، فرح نمی تواند خود را برای خروج از کشورش بیاورد.

«آیا ایمان، توهم، انکار، امید است؟ نمی‌دانم. ولي نميتونم برم بیروت به ما نیاز داره سخت خواهد بود، اما ما باید برای فرزندانمان، برای آینده کشور اینجا بمانیم. ما باید اینجا بمانیم تا شهر را بازسازی کنیم و ارواح را بازسازی کنیم.»

این مقاله از اصل به زبان فرانسوی ترجمه شده است.